Op zich heb ik best een goede week. Ik moet vrijdags een dagcurve prikken om zwangerschapsdiabetes uit te sluiten. Behoorlijk gedoe met nog een kleintje, maar met behulp van mijn vriendinnetje lukt het uiteindelijk wel. Zondag krijg ik last van mijn lies. En ga ik zelfs een tijdje op bed liggen, in de hoop dat de stekende pijn verdwijnt. Helaas blijft het steeds terug komen. Gelukkig sta ik maandagmorgen op zonder pijn, erg prettig. ‘s Avonds mogen we naar de verloskundige voor controle en de 30 weken groei echo. Buikmeisje doet het prima. Alleen heeft ze te korte benen. Vooralsnog maak ik me daar totaal geen zorgen om. Tenslotte heb ik ook geen lange benen. Dinsdag ben ik blij dat ik thuis ben na het werken. Ik heb last van harde buiken en ben blij dat ik op bed kan liggen. Na enige tijd voel ik mijn buik ontspannen, heerlijk. Rond 16.00 uur word ik gebeld door de verloskundige. Mijn bloed uitslagen zijn binnen. De waardes van de laatste keer prikken vrijdag zijn licht verhoogd en ik moet nog een keer bloed gaan prikken. Dat mag dus vrijdag weer. Wordt weer oppas regelen, want Luca is gewoon thuis. Waarschijnlijk is er niks aan de hand, want ik heb met mijn domme hoofd als lunch een hamkaascroissant en saucijzenbroodje gegeten. En die twee bevatten samen veel koolhydraten en suikers. Woensdag kreeg ik van een van mijn collegaatjes een cadeautje voor de baby, echt superlief!

En dat was goed te merken aan mijn bloeddruk die was opeen toren hoog. Bij de OK kreeg ik een ruggenprik en vervolgens ging alles heel snel. Poetsen, afdekken, snijden en om 22.04 werd onze dochter Jinte uit mijn buik gehaald. Al huilend zat ze tussen de handen van de gynaecoloog. Yes ze huilt dacht ik alleen maar! Dat is een heel goed teken bij een keizersnede. Jinte werd mee genomen naar de opvangkamer waar ze voor de warmte in een plastic zak werd gedaan. Anders koelen ze zo snel af. En dan hoe doet ze het? Ik lig daar nog op tafel en kan niks. Ik lag te klapperen en rillen van de spanning. Ja de deur gaat open en mijn man steekt zijn duim omhoog, ze doet het goed! En na 10 minuten kwamen ze bij me met haar in doeken en heeft ze even op mijn borst gelegen. Ze had geen ademhalingsondersteuning nodig, wat goed! En wat een geruststelling dat het zo’n pittig meisje is. Op m’n borst lag ze met grote ogen mij aan te kijken. Wat een klein meiske is het… Zij ging in de couveuse naar de afdeling en papa ging mee. Met mij waren ze nog even bezig om alles te hechten, wat een raar gevoel is dat zeg, dat trekken en duwen voel je wel maar geen pijn. Na dat het klaar was naar de uitslaapkamer, daar moest ik een half uurtje blijven om te kijken hoe het ging met me. Al snel mocht ik opgehaald worden. Eerst even naar de kraamafdeling en daarna naar de medium care, want zo goed doet ze het dat ze niet naar de IC hoefde. En ja hoor daar lag ze. Ons kleine meisje van maar 1365 gram. De echo’s klopten dus wel. Ze was bijna niks gegroeid en de gynaecoloog zei ook dat de placenta nog maar een miezerig dingetje was. Ze had hem helemaal opgegeten en het had niet veel langer moeten duren. Wat een bizarre wending kan het dan hebben. Opeens heb je je dochter in handen van 1365 gram en 7 weken en een dag te vroeg geboren. Volgende week vertel ik hoe de 1e week eruit heeft gezien. Het is namelijk zo raar om dan in plaats van als verpleegkundige aan het bed te staan nu als moeder op die plek te staan. 

Bij Beebieroem vind je hippe, persoonlijke, unieke en handgemaakte artikelen voor kinderen. Deze variëren van decoratie voor in de slaapkamer, tot verzorgingsartikelen en speelgoed. Of je nu op zoek bent naar kraamcadeaus of iets voor je eigen kindje; Beebieroem maakt alles naar eigen wens. Met gebruik van stofjes, lintjes, printjes en kleurtjes kunnen wij heel veel maken voor de allerkleinsten. Met de meeste artikelen is Beebieroem de goedkoopste in haar klasse. Ze knappen ook meubels op, indien gewenst zelfs jouw eigen meubel, helemaal zoals jij dat wilt. Best handig, voor wie zelf niet zo creatief is.

Een jaar geleden begon ik met zeuren tegen Jeroen; ”ik wil zo graag een tweede!!’ maar hij was er nog niet zo vol van; ”Nu al?, Seth is nog niet eens 2!” waar op ik weer zei ”Nu al, nu al?? Ik wil het al sinds Seth er uit is, ik vind het eigenlijk wel een keer tijd worden hoor”.
En zo klonk dat ongeveer een half jaar, minstens 1 keer per week. Tot ik in november eindelijk mijn zin kreeg, Jeroen was aan het idee gewend en zodra hij dat gezegd had heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts, eindelijk mag mijn spiraal er uit! Aangezien ik bij de eerste zwanger werd door de pil heen zou het allemaal wel snel gaan. Ik ben dan wel wat zwaarder nu, maar ook nog jong en dat zou het wel compenseren’ dacht ik. Nu dat alweer (80 zwangerschapstesten en 100 ovulatietesten in ongeveer) een halfjaar tijd geleden is begin ik me toch wel zorgen te maken. Een half jaar, dat is toch wel langer dan ik me had voorgesteld, veel langer zelfs. Elke maand die er weer bij komt krijg ik meer en meer respect voor vrouwen die jaren moeten wachten en elke maand weer snap ik beter waarom mijn oude stagebegeleidster zo bot en geïrriteerd was toen ik vertelde dat ik ongepland zwanger was geworden. Ik heb immers zelf een vriendin die mij 1 maand na dat ik had verteld dat wij er voor gingen, vertelde dat zij zwanger was geworden terwijl haar vriend daar eigenlijk niet zo blij mee was. Bah, wat baalde ik er van. Maar gelukkig kon ik dat wel omzetten in blijdschap. Ik ben natuurlijk super trots op haar, behalve wanneer ze me schrijft hoe rot en verschrikkelijk zij zich voelt door de kwaaltjes, bah wat haat ik die berichten. Ik zou dan zo graag willen ruilen en snap gewoon niet hoe ze er op die momenten zo ongelukkig mee kan zijn, snappen jullie wat ik bedoel? Ik probeer altijd kalm te blijven en lief te vertellen waarvoor ze het allemaal doet maar jeetje, soms zou ik zo graag eens uit willen vallen! Ik heb begin deze week besloten dat ik geen ovulatietesten meer ga doen, gewoon wijn drink wanneer ik dat wil en dat ik ga beginnen met afvallen. Misschien niet de manier die de meeste vrouwen zouden kiezen maar ik ben werd super gestrest van continue alles in de gaten houden en overal maar aan moeten denken. Zo wil ik niet nog een maand, halfjaar, jaar of misschien wel jaren, door leven. Ik hoop dat het snel een keer raak is, maar zo niet, dan heb ik in ieder geval geen rot tijd gehad! Over precies een week mag ik alweer gaan testen, dat blijf ik natuurlijk wel gewoon doen! Duimen jullie voor me?

Liefs, Charlie.

Zaterdag kwam de verpleegkundige weer en na een half uur ging ze al overleggen met het ziekenhuis. Het ctg was niet goed. Ze zakte namelijk zonder  aanleiding met de hartslag. Wat was er toch aan de hand? We moesten snel naar het ziekenhuis. Even snel een broodje eten, m’n moeder had de dag ervoor kippensoep gemaakt en ik zag het alweer gebeuren dat ik daar geen hap van zou eten. Dus afgesproken met verpleegkundige dat we dat nog zouden doen en vervolgens naar het ziekenhuis zouden komen. Waren we we onderweg waren we nog de uitdraai op papier van het ctg nog vergeten, dus weer terug. Eindelijk in het ziekenhuis weer aan het ctg, ik heb er 3,5 uur aangelegen en wat een rot uren waren dat,. Aangezien ik kan zien en snap wat er gebeurd op ctg zag ik dat het echt niet goed ging en in die 3,5 uur werd elke keer na een uur gezegd, nee nog een uur eraan want is nog niet goed genoeg. Tot de kleine zo erg in hartslag zakte dat ze op 50 zat, terwijl normaal 150 is en ik zat zelf op 115. Ik had het niet meer. Wat was er aan de hand en wanneer kwam die gynaecoloog nou langs. Hehe eindelijk na die daling dus wel. En dan nog zeggen tegen mij dat kan ook storing geweest zijn en jou hartslag. Uhm nee hoor de mijne zat op 115 van de stress en die van haar had ik horen zakken. Oke dan gaan we even met de echo kijken. Hoe vaak heb je het gevoeld? Sinds ik aan het ctg lag maar 3 keer terwijl je normaal 4 keer per uur moet voelen. De gynaecoloog ging even overleggen met de arts die ik de avond ervoor had gezien. Ze kwam al vrij snel weer terug en viel meteen met de deur in huis. We gaan een keizersnede doen vanavond! WAAAATTT??? Oke heel even laten zakken. Maar gelijk ging er door mijn hoofd ze is nog geen 1500 gram, ik wil naar Utrecht waar ze ook een IC neonatologie hebben voor het geval dat ze beademing nodig zou hebben. Gelukkig werd dit geaccepteerd en binnen 20 min stond de ambulance voor de deur. Mijn man mocht mijn maaltijd opeten want ik mocht niks meer. Het ging nu echt gebeuren. Ow wat eng en spannend! In het WKZ stond er al een heel team op me te wachten. Klaar stomen voor een keizersnede, bloed afnemen, een infuus krijgen, nog een echo, weer aan het ctg en een catheter in brengen. En dan lig je daar te wachten in de verloskamer, eerst was er nog een spoedkeizersnede, daarna was ik aan de beurt, om 21.00 ging ik maar is bellen en toevallig kwam de gynaecoloog zich toen even voorstellen. Op dat moment zakte de kleine meid opnieuw tot 50 met de hartslag. Ik moest op mijn zij draaien en raakte toch wel een beetje in paniek. Wat gebeurde er daar van binnen? De arts ging gelijk bellen, we gaan nu voor OK. He wat een opluchting. Gelukkig niet nog langer wachten. De adrenaline schoot overal heen…

Mijn naam is Cindy ben 26 jaar.Ik heb een zoontje van 2,5 jaar. Voor mijn zoontje zijn wij 5,5 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Maar gelukkig is dat gelukt via IVF. Wij zitten nu in de molen voor een 2 de wondertje, helemaal in de beginfase nog. Dit keer gaan we voor ICSI. Dat is bijna hetzelfde als IVF. Tot nu toe voel ik me goed, alleen wat kleine klachten die er nu eenmaal bijhoren, zoals gespannen borsten en misselijkheid. Daar heb ik medicatie voor. Ik heb op 17/05/2014 mijn laatste injecties genomen. Op 18 mei in de avond, stipt 9 uur moet ik de Pregnyl spuiten om een eiersprong te krijgen. En dan staat er op 20/05/2014 een punctie gepland om mijn eitjes weg te halen en te bevruchten. Als dat allemaal goed gaat krijg ik 23/05/2014 een embryo teruggeplaatst en dan maar hopen op het innestelen…

Het is zover na 5 dagen thuis moest ik op dinsdag weer naar het ziekenhuis voor controle. Spannend, want ze gingen ook weer een nieuwe groeiecho maken. Voor het geval ik misschien niet weg mocht hadden we alles maar weer in de auto gegooid, koffer, hoofdkussen, voedingskussen en natuurlijk de ipad. Op de poli hadden we eerst de echo, daar zagen we eigenlijk alleen maar dezelfde getalletjes staan als 3 weken ervoor. Verder vroeg de echoscopiste of ik even onderaan mijn buik wilde duwen, met dat ik dat deed kwam er een plaatje in beeld waarop te zijn was dat de baarmoedermond al aan het verweken was en al verder open was gaan staan dan die week ervoor bij de echo. En met dezelfde getalletje in m’n achterhoofd qua groei… Wat zou de gynaecoloog daarvan gaan zeggen? Maar eerst hadden we nog een afspraak met een verpleegkundige van de afdeling. Zij heeft wat dingen uitgelegd over de afdeling. En een fotoboek doorgenomen met hoe een keizersnede zou verlopen. Want het was nog steeds mogelijk dat er een keizersnede gedaan zou worden. Na een half uurtje terug naar de assistenten, moesten gelijk door naar de gynaecoloog. En die zat daar al op mij te wachten. En hij had niet zulk goed nieuws. Want de kleine meid had toch wel degelijk een groeiachterstand, dit riep ik al weken. Ik had het idee dat de kleine niet groeide… En dat die baarmoedermond al aan het verweken was was ook geen goed teken. Ze werd nu op 1300 gram geschat, hoe kan dat nou? We hadden ook al 1385 gehoord. Maar de echo van de week ervoor zei ook 1300 gram… Wat zou dit betekenen??? Ja u mag niet meer naar huis. Neeeee, niet weer. De dagen erop werd er weinig gedaan, behalve dat diezelfde dag de echo nog een keer herhaald werd en ze toen opeens 1450 gram zou wegen. Donderdag had ik weer een echo van de vaten bij het kindje, deze waren goed en als ze goed zouden zijn mocht ik met ontslag en dan met thuismonitoring naar huis. Dat houdt in dat ze vanuit het ziekenhuis thuis elke dag een hartfilmpje van de kleine komen maken. Prima, kon ik in ieder geval rustig thuis zitten. Maar ik mocht nog steeds niks doen. Vrijdag kwam de verpleegkundige alle apparatuur in de kamer en draaien maar. Maar eind van de middag werd ik opgebeld de arts was niet tevreden over het hartfilmpje ik moest ‘s avonds weer terug komen in het ziekenhuis. Opnieuw 2,5 uur aan het ctg gelegen, dat is dat hartfilmpje. En nog een echo want ze hadden het idee dat het minder bewoog. Maar ik voelde haar wel heel vaak. Nou uiteindelijk mocht ik toch nog naar huis. Maar zei de arts als het morgen weer zo is dan moet je blijven! Oke prima.

19 mei 2014 – 11 weken

Afgelopen week ben ik weer op controle geweest bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit. Ik moest meteen bloed laten prikken en kreeg een receptje voor de apotheek. Voor de volgende controle moet ik naar de verloskundige, maar de gynaecoloog blijft me wel regelmatig zien i.v.m. het HELLP-syndroom dat ik bij de vorige zwangerschap had.

Inmiddels hebben we al redelijk wat familie, vrienden en collega’s laten weten dat we ons tweede kindje verwachten. Hiervoor heb ik een leuke foto gemaakt van ons zoontje, die zal ik volgende week laten zien! De felicitaties stromen inmiddels ook binnen. Ik vind het heerlijk om het nu met anderen te kunnen delen.

De Milestone Baby Cards waren er al een poosje. Je kunt dan steeds je kindje fotograferen bij behaalde mijlpalen, en er dan de ingevulde kaart bij leggen als reminder. Grappig concept, ik schreef er al eerder over. Nu heeft Milestone ook Pregnancy Cards. Zelfde principe, je kunt dan je steeds groter wordende buik fotograferen en er steeds een kaart bij houden om te zien hoe ver je op dat moment was. Uiteindelijk is het dan leuk om de foto’s in een boekje te plakken ofzo, dan zie je precies wat er gebeurde en hoe je buik groeide.

De Milestone Pregnancy Cards kosten €16,95 en verkooppunten vind je hier.

De bruiloft van mijn zusje kwam steeds dichter bij. Mocht ik naar huis of niet? Als ik alleen nog maar stolsels verloor mocht ik met ontslag, prompt daarna dus nog een stolsel van een kiwi grote, zou de arts toch zeggen dat ik moet blijven… Maar donderdag kreeg ik toch het verlossende bericht dat ze het veilig vonden dat ik naar huis zou gaan. Met wel een aantal voorwaarden, thuis mocht ik niks doen, geen huishoudelijke dingen, geen boodschappen helemaal niks. ‘s Morgens had ik mijn schoonvader al een rolstoel op laten halen want de dag er na zou mijn zusje trouwen en lopen mocht ik ook niet te lang alleen in en om het huis. De bruiloft van mijn zusje heb ik meegemaakt welis waar in een rolstoel maar ow wat was ik blij dat ik erbij kon zijn. Nu is het wachten hoe het de komende week gaat. Ik heb alweer een controle afspraak staan met een groeiecho en dit is voor ons wel erg spannend. Is de kleine meid toch goed aan het groeien of blijft ze achter lopen. Dit weten we volgende week. Voordat ik weer in het ziekenhuis terecht kom hebben we eerst de geplande shoot van een week ervoor ingehaald. Welis waar met rolstoel naar de plek gereden maar wat fijn dat ik nu toch foto’s ook samen met m’n man heb.