En dat was goed te merken aan mijn bloeddruk die was opeen toren hoog. Bij de OK kreeg ik een ruggenprik en vervolgens ging alles heel snel. Poetsen, afdekken, snijden en om 22.04 werd onze dochter Jinte uit mijn buik gehaald. Al huilend zat ze tussen de handen van de gynaecoloog. Yes ze huilt dacht ik alleen maar! Dat is een heel goed teken bij een keizersnede. Jinte werd mee genomen naar de opvangkamer waar ze voor de warmte in een plastic zak werd gedaan. Anders koelen ze zo snel af. En dan hoe doet ze het? Ik lig daar nog op tafel en kan niks. Ik lag te klapperen en rillen van de spanning. Ja de deur gaat open en mijn man steekt zijn duim omhoog, ze doet het goed! En na 10 minuten kwamen ze bij me met haar in doeken en heeft ze even op mijn borst gelegen. Ze had geen ademhalingsondersteuning nodig, wat goed! En wat een geruststelling dat het zo’n pittig meisje is. Op m’n borst lag ze met grote ogen mij aan te kijken. Wat een klein meiske is het… Zij ging in de couveuse naar de afdeling en papa ging mee. Met mij waren ze nog even bezig om alles te hechten, wat een raar gevoel is dat zeg, dat trekken en duwen voel je wel maar geen pijn. Na dat het klaar was naar de uitslaapkamer, daar moest ik een half uurtje blijven om te kijken hoe het ging met me. Al snel mocht ik opgehaald worden. Eerst even naar de kraamafdeling en daarna naar de medium care, want zo goed doet ze het dat ze niet naar de IC hoefde. En ja hoor daar lag ze. Ons kleine meisje van maar 1365 gram. De echo’s klopten dus wel. Ze was bijna niks gegroeid en de gynaecoloog zei ook dat de placenta nog maar een miezerig dingetje was. Ze had hem helemaal opgegeten en het had niet veel langer moeten duren. Wat een bizarre wending kan het dan hebben. Opeens heb je je dochter in handen van 1365 gram en 7 weken en een dag te vroeg geboren. Volgende week vertel ik hoe de 1e week eruit heeft gezien. Het is namelijk zo raar om dan in plaats van als verpleegkundige aan het bed te staan nu als moeder op die plek te staan.
