Ken je dat, dat je iets heel graag wilt en dat je er met de volle 200% voor gaat? Ik heb dat dus ook, ik wil te graag zwanger raken en het breekt mij op. Afgelopen week kreeg ik een paar vriendinnen over mij heen, die vinden dat ik mezelf aan het kwijt raken was. Ik genoot niet meer en het enige waar ik nog over aan het praten was, was zwanger raken. Tijd voor veranderingen, want op deze manier gaat het toch niet lukken. Ik moest mijn vriendinnen dan ook beloven om een stapje terug te doen, en om weer te gaan genieten. Zwanger raken moet niet iets dwangmatigs worden, maar iets zijn dat je doet met plezier en waar je van geniet. Nog 11 dagen tot mijn nod, we wachten weer braaf af.

Je kent het wel. Je kan niet kiezen uit twee kaartjes; jullie vinden ze beiden zo leuk! Of jullie zitten allebei in een andere richting te zoeken, jij vindt lief en schattig perfect voor jullie kleintje. Maar je vriend is toch meer fan van de wat stoerdere variant. Lastig!

Bij Studio LND gaan ze zelf aan de slag met het ontwerp. Ze maken sámen met jullie het geboortekaartje. Net zo lang schaven voor jullie kleintje tot jullie het allebebei helemaal te gek vinden. Vervolgens gaat Studio LND aan de slag en komt er een kaartje uit wat al in jullie verbeelding bestond.

Een custom made kaartje speciaal op jullie wensen gemaakt.

Deze week zijn we een weekje op vakantie in Luxemburg. Lekker even tijd voor mijn gezin. We doen veel in de ochtenden, zodat ik ‘s middags mijn rust kan pakken door op bed te liggen of gewoon lekker een boek te lezen. De bekkeninstabiliteit speelt met name na de actieve ochtenden op en verder valt het me echt alles mee. Dinsdagavond rond een uurtje of half tien, begin ik me ineens te beseffen dat ik de kleine meid vanaf ‘s middags een uur of drie al niet meer heb gevoeld. Het duurt een halfuur voordat ik haar een keer voel. Omdat ik het niet vertrouw, en te veel van streek ben, laat ik Erik naar de verloskundige bellen. Zij adviseert ons om toch naar het ziekenhuis te gaan. En dus pakken we onze spullen en halen we Luca uit bed en gaan richting het ziekenhuis. Vind het allemaal best spannend. Zeker omdat we in het buitenland zijn. Gelukkig begrijpen ze ons verhaal en mijn angst. Ik word aan de ctg gelegd en een halfuur lang gemonitord. De verpleegkundige is hartstikke lief voor me. De ctg zegt dat alles goed is met de kleine meid. Ze wil nog wel even kijken of er geen ontsluiting is. En dat is gelukkig niet het geval. Met een opgelucht gevoel verlaten we het ziekenhuis en keren we terug naar de camping.

Begint met een bezoekje aan de bekkentherapeut. Omdat ik voldoende heb aan de oefeningen die ze me heeft gegeven, hoef ik pas over een aantal weken weer terug komen. Wel wordt er nog het een en ander uitgelegd over de bevalling, omdat het met mijn bekken nu toch wat anders dan anders gaat. En na de bevalling moet ik een sluitlaken om, heel ouderwets, maar schijnt super te werken om mijn bekken weer snel op zijn plek te krijgen. Vrijdags mag ik weer bloed gaan prikken om uit te sluiten of ik wel of geen zwangerschapssuiker heb. Gelukkig is mijn moeder zo lief om op Luca te passen, zodat ik op mijn gemak kan bloedprikken. Maar blijf het toch lastig vinden hoor dat heen en weer gesjees naar het ziekenhuis. Woensdagochtend word ik door de assistente van de verloskundige gebeld over een afspraak en omdat ik nog niks gehoord heb over de bloeduitslagen vraag ik die ook meteen. Maar de waardes waren goed tussen de 4,8 en 5,3. Daarom heeft de verloskundige ook niet meer gebeld. Ben allang blij dat alles goed is. Mijn buikmeisje doet het in ieder geval erg goed🙂

Daar was het dan, veel te vroeg. Mijn maandelijkse feestje kwam op dag 24 van mijn cyclus al aan. Iets wat ik liever toch niet had gezien deze maand, maar wel had verwacht. We hadden eigenlijk een soort van rust maand. We gingen niet bewust bezig met zwanger raken, maar hadden het een paar keer gezellig. Komende maand gaan we er weer wat bewuster mee bezig. Inmiddels begin ik over het hele zwanger worden toch wat onzeker te worden. Inmiddels zitten wij in ronde 5 sinds mijn miskraam. En eind deze maand is het alweer een half jaar geleden.

Mijn hele cyclus is ook veranderd sinds januari. Zo had ik eerder nooit echt klachtjes de week voordat ik mijn menstruatie kreeg, dit is tegenwoordig wel anders. Ik heb werkelijk overal last van, misselijkheid, vollere borsten, lage rugpijn en ga zo maar door. Ik voel me dan eigenlijk net zo als hoe ik mij voelde toen ik zwanger was. Maar uiteindelijke is er elke maand weer die teleurstelling, en gaan we weer een ronde verder. Maar het komt goed, geduld is een schone zaak.

Vandaag over precies een half jaar ben ik uitgerekend. Dat lijkt nog erg ver weg, maar ik weet uit ervaring dat het sneller daar is dan je denkt. Toch denk ik af en toe: ging het maar wat sneller. Maar goed, ons geduld wordt straks wel met iets heel moois beloond!

Afgelopen week zijn we naar de verloskundige geweest voor de eerste controle daar. Wederom zijn de kleine en ik weer helemaal goed gekeurd. Wat een mooie echo was het deze keer. Ons kindje is heel beweeglijk en wilde niet stil liggen. Ook hebben we de informatie gekregen voor de kraamzorg en de 20-wekenecho.

Ik merk inmiddels wel dat ik mijn nachtrust hard nodig heb. ’s Morgens heb ik vaak moeite met opstaan. Net zoals vanmorgen, het lijkt wel of ik enorme wallen heb. Het liefst zou ik nog wat langer willen blijven liggen, maar dat gaat niet met nog een kleine en mijn werk. Hopelijk neemt het snel weer af.

Hier weer een berichtje van mij. Het aftellen is begonnen. Het is bijna zover en dan mogen we bloedprikken ‘s middags bellen voor de uitslag. Spannend hoor.

Vorige week dinsdag hebben we de punctie gehad. Die verliep helaas niet zoals ik hoopte. Ik kreeg een bloeding van mijn eierstok. Die is gelukkig wel gestopt. Er zijn 11 eiblaasjes weg gehaald, waarvan er 8 bevrucht zijn. Dat is een heel goed resultaat. Ik heb vrijdag een embryo teruggeplaatst gekregen. Een hele mooie 8 cellige. Dat is erg goed. Nu is het maar hopen dat hij gaat in nestelen en dat we 5 juni goed nieuws krijgen.

Iedereen mag het weten: WIJ ZIJN ZWANGER! Wat een heerlijk gevoel is dat! Mijn buikje is al echt goed zichtbaar, dus het is voor iedereen ook meteen te zien. Ik ben er erg trots op dat mijn buikje al begint te groeien. Het mag dan ook zeker gezien worden.
12 weken, toch ook weer een mijlpaal in de zwangerschap. We zijn de eerste weken goed doorgekomen. Dit moment heb ik meteen gemarkeerd op mijn mommy measure. Ook merk ik dat het voor mijn man nu steeds meer gaat leven. We kunnen niet wachten tot deze kleine er is!
Verder heb ik een rustige week gehad. Ook afgelopen week heb ik me goed gevoeld en ik heb echt kunnen genieten van alle felicitaties en lieve berichtjes. Volgende week moeten we weer op controle bij de verloskundige. Mogen we ons kindje weer even bewonderen!

Vanaf het moment dat ik mijn miskraam kreeg plopten de zwangere vriendinnen omhoog. Nooit geweten dat het zo confronterend kon zijn en dat ik het zelfs sommige vriendinnen op dat moment niet gunde. Waarom hun wel en ik niet? Gelukkig denk ik daar nu heel anders over maar toch blijft het voor mijn gevoel allemaal heel gek, en begin ik ook echt aan mijn lichaam te twijfelen. Afgelopen week was het de week van mijn eisprong, net als altijd voelde ik hem weer duidelijk en wist ik wanneer wij moesten klussen. Deze maand hadden mijn man en ik besloten om het rustiger aan te doen, niet teveel de focus op het zwanger worden leggen in de hoop dat dit meer geluk brengt. Ik merk dat dit voor mezelf ook beter werkt, ik ben nu niet de hele dag bezig met zwanger raken. Wel gebruik ik mijn app om alles bij te houden want dat stukje controle wil ik graag nog even houden.

Afgelopen weekend hadden wij een gesprek met mijn schoonzus en zwager. We vertelden dat wij graag een tweede willen en dat het ook al mis is gegaan. Ook mijn schoonzus en zwager vertelde dat hun bezig zijn voor hun eerste kindje, hoe mooi zal het zijn als we samen zwanger mogen zijn. De komende twee weken belanden wij op het wachtbankje, wachten over deze ronde wel een wondertje in mij gaat groeien.