Een jaar geleden begon ik met zeuren tegen Jeroen; ”ik wil zo graag een tweede!!’ maar hij was er nog niet zo vol van; ”Nu al?, Seth is nog niet eens 2!” waar op ik weer zei ”Nu al, nu al?? Ik wil het al sinds Seth er uit is, ik vind het eigenlijk wel een keer tijd worden hoor”.
En zo klonk dat ongeveer een half jaar, minstens 1 keer per week. Tot ik in november eindelijk mijn zin kreeg, Jeroen was aan het idee gewend en zodra hij dat gezegd had heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts, eindelijk mag mijn spiraal er uit! Aangezien ik bij de eerste zwanger werd door de pil heen zou het allemaal wel snel gaan. Ik ben dan wel wat zwaarder nu, maar ook nog jong en dat zou het wel compenseren’ dacht ik. Nu dat alweer (80 zwangerschapstesten en 100 ovulatietesten in ongeveer) een halfjaar tijd geleden is begin ik me toch wel zorgen te maken. Een half jaar, dat is toch wel langer dan ik me had voorgesteld, veel langer zelfs. Elke maand die er weer bij komt krijg ik meer en meer respect voor vrouwen die jaren moeten wachten en elke maand weer snap ik beter waarom mijn oude stagebegeleidster zo bot en geïrriteerd was toen ik vertelde dat ik ongepland zwanger was geworden. Ik heb immers zelf een vriendin die mij 1 maand na dat ik had verteld dat wij er voor gingen, vertelde dat zij zwanger was geworden terwijl haar vriend daar eigenlijk niet zo blij mee was. Bah, wat baalde ik er van. Maar gelukkig kon ik dat wel omzetten in blijdschap. Ik ben natuurlijk super trots op haar, behalve wanneer ze me schrijft hoe rot en verschrikkelijk zij zich voelt door de kwaaltjes, bah wat haat ik die berichten. Ik zou dan zo graag willen ruilen en snap gewoon niet hoe ze er op die momenten zo ongelukkig mee kan zijn, snappen jullie wat ik bedoel? Ik probeer altijd kalm te blijven en lief te vertellen waarvoor ze het allemaal doet maar jeetje, soms zou ik zo graag eens uit willen vallen! Ik heb begin deze week besloten dat ik geen ovulatietesten meer ga doen, gewoon wijn drink wanneer ik dat wil en dat ik ga beginnen met afvallen. Misschien niet de manier die de meeste vrouwen zouden kiezen maar ik ben werd super gestrest van continue alles in de gaten houden en overal maar aan moeten denken. Zo wil ik niet nog een maand, halfjaar, jaar of misschien wel jaren, door leven. Ik hoop dat het snel een keer raak is, maar zo niet, dan heb ik in ieder geval geen rot tijd gehad! Over precies een week mag ik alweer gaan testen, dat blijf ik natuurlijk wel gewoon doen! Duimen jullie voor me?
Liefs, Charlie.
