Wij proberen Luca al van begin af aan te betrekken bij de zwangerschap. Nu we het geslacht weten proberen we hem ook duidelijk te maken dat hij een zusje krijgt. Nu is dat op zijn leeftijd nog niet heel erg makkelijk om te doen. Maar hij is wel steeds meer bezig met mijn buik, want die groeit rustig verder natuurlijk.
Als ik aan Luca vraag waar de baby is wijst hij naar mijn buik. En sinds deze week geeft hij ook kusjes aan mijn buik. Echt zo lief om te zien.
De weken lijken wel voorbij te vliegen, ondanks dat ik nog steeds thuis zit vanwege mijn bekkenklachten. Afgelopen week heb ik bezoek gehad van 2 gastouderbureau’s want straks als ik weer aan het werk ga, wat pas ergens in oktober zal zijn, moet ik wel oppas hebben. Maar het is toch lastiger dan ik dacht, ik heb namelijk nogal wat eisen. Ik wil in ieder geval een flexibele gastouder die heel de week kan oppassen terwijl ik maar 2 of 3 dagen door de weeks oppas nodig zal hebben. En dan zijn het misschien nog niet eens hele dagen. De ene gastouder was wel flexibel maar totaal niet bezig met bijvoorbeeld op educatief vlak ook bezig willen zijn met de kinderen. De ander heeft maar 3 dagen plek omdat ze op de woensdag en vrijdag er voor haar eigen kinderen wil zijn. Het volgende gastouderbureau vraagt al 25 euro vooraf voordat ze überhaupt voor je gaan zoeken. Dan toch maar terug naar de eerste gastouder die ik zelf via internet gevonden had en waar ook gelijk een klik mee was toen ik er langs was geweest. De knoop heb ik doorgehakt, het wordt inderdaad de eerste gastouder waar ik binnengestapt ben en die ik zelf gevonden heb, straten verderop dus lekker dichtbij. Dat geeft ook weer rust. Wat een geregel komt er bij kijken. Met dat ik dit op schrijf bedenk ik me weer wat ik vandaag had moeten vragen aan de gynaecoloog, ik was vanmorgen weer voor controle in het ziekenhuis en alles was goed. Ze is nog steeds even beweeglijk als elke keer met een echo. Maar ik had dus een verklaring rondom zwangerschap met de uitgerekende datum voor het werk nodig. Ik had nog zo gezegd tegen mijn man dat moeten we niet vergeten. Mijn geheugen is echt een zeef, ben ik echt niet gewend van mezelf… Tja op naar week 23, vanaf nu gaat de kleine meid ongeveer 150 gram per week groeien. Het is voor mij makkelijk voor te stellen hoe groot ze nu ongeveer is omdat ik kinderen in mijn handen heb gehad van 400 gram en die langzaam heb zien groeien in de couveuse. Maar laat haar nog maar lekker een tijdje blijven zitten warm in mijn buik.
De week van de hormonen. Ik kan om ieder klein dingetje huilen. En ook Erik is de klos deze week. Ik maak ruzie om de kleinste dingen, kortom ik ben erg ongezellig momenteel.
Dat ik extreem moe ben doordat Luca veel spookt, werkt daar ook niet echt aan mee. Merk dat ik dat toch pittiger vind dan verwacht. Hij merkt aan alles dat ik even niet zo lekker in mijn vel zit. En is echt heel erg ondeugend. Luistert voor geen meter, hopelijk wordt dat wel wat beter als ze zijn neusamandel gaan verwijderen over 14 dagen. Al betwijfel ik of hij echt doof is aan een kant.
Maar goed ik dwaal af. Hormonen dus, wie heeft bedacht dat vrouwen ze moesten hebben en dat ze tijdens de zwangerschap nog heftiger aanwezig moesten zijn? Voor mij hoeft het allemaal niet zo hoor.
Gelukkig heb ik een lief vriendinnetje die me wel weer weet op te vrolijken met een lief shirtje voor mijn kleine babymeisje. Dat maakt een hoop goed!
Dit was een rustig weekje. Wel eindelijk besloten hoe we alles in huis opnieuw in gaan delen. Luca blijft lekker op zijn eigen kamertje en krijgt een grote jongenskamer, met een groot bed, een grote kledingkast en een speelgoedkast.
De kleine meid krijgt dan de babykamer van Luca, maar slaapt in eerste instantie wel in een wiegje. Als ik een leuke kan vinden op marktplaats, anders gaat ze gewoon in het ledikantje.
In tegenstelling tot mijn vorige zwangerschap, kan ik nu niet wachten om het allemaal te regelen. Maar ja we hebben natuurlijk nog alle tijd. Dus haasten hoeft niet. Ach geeft me wel de kans om onze eigen kasten eens goed uit te pluizen en op te ruimen. Lang leve nesteldrang!
Wel zijn we al even gaan shoppen voor de kleine meid, kon het toch niet laten hoor. En haar eerste pakje is een feit. Alhoewel wij allebei niet zoveel met roze hebben, is het wel roze geworden. Maar ja daar kan je ook bijna niet om heen natuurlijk!
Inmiddels mijn 21e week voorbij, steeds vaker wordt er van binnen hard geschopt en wat is dat een prachtig gevoel. Afgelopen week was een vrij rustig weekje. Ik moet me ook een beetje rustig houden want heb een voorhoofdsholteontsteking en het schiet nog niet echt op. Inmiddels 6 weken aan het hoesten en 3 weken aan het snotverkouden. Manlief heeft de laatste hand gelegd aan de plinten op de babykamer, klinkt best gek, tot voor kort noemde we het de voorslaapkamer. Nu weer alles een beetje aan de kant geschoven en op zoek gegaan naar mooie kleurtjes om de meubeltjes mee te schilderen. Ik had al zelf wat in gedachten qua kleuren en kwam het uitgevoerd en gecombineerd ook nog is tegen op internet en dat stond zo mooi bij elkaar dat ik meteen om was. Het bedje wordt gewoon een wit bedje. We hebben een jaren 60 ledikantje, waarschijnlijk als de kleine gaat klimmen moeten we op zoek naar wat anders, maar voorlopig is dit prima. Het ledikantje wordt wit. Daarbij hebben we ook een jaren 60 commode met laadjes en één kastje en aan allebei de zijkanten zit nog een rekje en een plankje die ingeschoven kunnen worden. Deze wordt mintgroen. De kast is ook een oude grenen kast met aan één kant allemaal laadjes en aan de andere kant een hang en leg gedeelte. Die wil ik graag grijsblauw hebben. Dus afgelopen week was het op naar de verfwinkel en op zoek naar de juiste kleur. Wat een keuze zeg, mintgroen is er niet in één kleur maar in 25 kleuren. Oke keus maken en de mooiste uitzoeken die het best bij een blauwgrijze kleur past. Nou het is gelukt hoor. 20 minuten later stond ik weer buiten met watergedragen verf in 3 kleuren. Dus we kunnen aan de slag. Als eerste is het bedje aan de beurt. Zo elke keer maar wat afronden, heb nog een hele hoop weken de tijd. Waar ik ook alvast mee begonnen ben is me oriënteren op opvang voor straks als ik ergens einde van dit jaar weer ga werken. Omdat mijn moeder niet v
Wat een bijzondere week was dit zeg, we moesten voor de tweede keer in een week naar het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Nu was ik 19 4/7 week maar de kleine meid is een eigenwijsje hoor, want opnieuw lag ze eigenlijk niet goed. Opnieuw veel moeite doen om de ontbrekende dingen te zien. Maar nu werd de echo uitgevoerd door een gynaecoloog en was het opeens een GUO geworden, een geavanceerd ultrageluidsonderzoek. Normale echo is een SEO, standaard echo-onderzoek. Op zich vond ik het wel prettig om nog een keer te kunnen kijken en dat de echo nu gedaan werd door een gynaecoloog. Hierdoor meer uitleg gekregen en zowaar deze echo werd in een kamertje verder gedaan en daar hing dus wel gewoon een extra scherm zodat ik mee kon kijken. Wat was ik blij zeg. En opnieuw werd bevestigd dat we een meisje kregen. De rest zag er ook goed uit. Gelukkig! Nu moet ik weer 3 weken wachten voor ik weer naar de gynaecoloog moet. Er komt ook nog een andere bijzonder dag aan, mijn zusje gaat namelijk trouwen en al in mei en ze weten het pas net dus er moest zo eind januari ook nog een trouwjurk aangeschaft worden. En ik moest natuurlijk mee. M’n zusje was toen bij mij ook mee geweest, dus logisch dat ik met haar ook mee ging. Dat werd dan wel een dagje heel erg op mijn houding letten met zitten aangezien ik nog steeds veel last heb van mijn bekken. En met al dat gesnotter erbij voelde ik me al met al niet topfit. Maar het is allemaal gelukt, ze heeft een jurk en ze zag er al prachtig uit. Het gevolg is dus wel dat ik straks met een 32 weken buik een hele dag moet rondlopen als ze trouwen en dus op zoek moet naar een jurkje. Dat jurkje maak ik me geen zorgen om, heb gelukkig al wat gezien van Noppies maar nog niet gekocht. Maar dat lopen en overal zitten die dag wordt de grootste uitdaging.
Inmiddels al 3 weken onwijs aan het hoesten, voor het weekend was ik er zo klaar mee dat ik de huisarts heb gebeld. Het vergt zoveel energie en doet gewoon weg pijn in m’n buik tot aan m’n bekken. Bij de huisarts een hele tijd in de wachtkamer gezeten en vervolgens werd ik weer naar huis gestuurd zonder dat ze iets voor me kon doen. Bij een zwangere geven ze niet snel antibiotica en sowieso klonken mijn longen schoon en zag mijn keel er niet ontstoken uit. Oke dan, waar komt dat hoesten dan vandaan, ik moest het nog maar een week aan kijken en als het na het weekend nog niet over was moest ik maar weer bellen. Helaas de dag erna werd ik ook nog is snotverkouden en vervolgens kwam er nog oorpijn bij en een koortslip. Hoppa weg weerstand… Dus heel veel vitamientjes eten en hopen dat in ieder geval die koortslip weer snel weg gaat. Toen ik heel klein was (volgens mij nog maar een week oud ofzo) heeft mijn oma me een kus gegeven met een koortslip. Nu wordt er zo voor gewaarschuwd dat het verschrikkelijk gevaarlijk is om een baby te besmetten met het herpes virus. Blijkbaar werd daar vroeger nog niks over gezegd, gelukkig ben ik er toen verder niet ziek van geworden maar zodra mijn weerstand nu laag is komt tie weer naar boven. Fijn souveniertje van mijn babyjaren. Al snuffend en hoestend moesten we donderdagochtend al om kwart over 8 ‘s morgens in het ziekenhuis zijn. We hadden met 18 4/7 week eindelijk de 20 weken echo. Dit omdat de week erna de gynaecoloog een week vakantie had gepland want hij hoopte er op dat hij de elfstedentocht kon schaatsen, blijkbaar was hij ingeloot. Dus vandaar een weekje eerder, ook prima. Maar wat bleek tijdens de echo, ik voelde me al beroerd maar werd nog beroerder van dat geduw van die echo kop op mijn buik, de kleine lag namelijk totaal verkeerd om de echo te kunnen maken. En aangezien het ziekenhuis net nieuw was mocht er nog niks aan de muur opgehangen worden ofzo, met als gevolg dat ik dus helemaal niks mee kon kijken. Ow wat een frustratie. En dan lag de kleine ook nog is niet goed. Dus na drie kwartier echoën was de conclusie kom volgende week maar weer terug we kunnen zo niet alles beoordelen. Ondertussen had mijn man al wel gezien wat het geslacht was en ik moest er maar van uit gaan dat zowel hij als de echoscopiste dat gezien hadden want mij heeft ze het niet laten zien. Grrr nog meer frustratie. Maar in ieder geval wisten we nu wel dat we een meisje zouden krijgen. Daarmee gingen we toen naar huis en moesten we nog een week wachten voor de complete uitslag van de echo.
Voor het eerst aan het shoppen geweest, bij de Hema was van alles in de aanbieding qua lakentjes en dekentjes. Aangezien ik daarvan verder nog niks had en weg was van de kleurtjes van de lakentjes toch alvast maar wat dingen gekocht. Omdat de Hema toch om de hoek zit nu alles in jongens kleuren mee genomen. Mocht met de echo blijken dat het toch een meisje is kan ik altijd nog kijken wat ik dan wil omruilen. Ik had een hele tas vol ook nog met wat leuke shirtjes met een vosje en een egeltje erop. Heel fijn in de opruiming, zo ook een jongens en een meisjes rompertje maat 50, oei wat is dat klein zeg. Nu ben ik wel gewend om met kleine baby’s te werken maar vaak liggen ze bij ons op de afdeling zonder kleren aan. Gelukkig vond manlief ook alle spulletjes leuk dus ik hoefde in ieder geval nog niks terug te brengen. De dag erna ook nog met mijn schoonzusje naar de Babydump geweest, ook daar nog wat leuke dingen gekocht en gekeken naar kinderwagens. Mijn man wil heel graag een Mini Easywalker, ik ben er alleen niet zo’n fan van. Ik vind de wagen zelf gewoon niet mooi. Maar ja we moeten op zoek naar een praktische wagen, dus een keer samen naar de winkel en kijken wat zowel in de mini als in de gewone auto past en waar we fijn mee door het bos kunnen wandelen. We gaan het zien waar we uiteindelijk op uit gaan komen.
Onrust slaat toe. De vorige keer dat ik zwanger was had ik last van allerlei kwaaltjes. Niets groots hoor, maar nu voel ik niets. Ik ben een beetje moe en wat sneller buiten adem maar voel me verder prima. Heel graag zou ik me helemaal willen overgeven aan het zwanger zijn. Ervan genieten en fantaseren, maar dat durf ik niet. We hebben besloten geen vroege echo te laten doen. Zo’n momentopname voelt voor ons als valse hoop. Het geeft ook helemaal geen zekerheid over de kans dat dit kindje wel bij ons blijft. De vorige keer ging het met ruim 9 weken fout en hadden we met 10 weken de echo. Als die echo een week eerder was geweest hadden we dus gewoon nog een hartje gezien. We zijn bang dat de klap van verlies dan nog groter is, dus wachten we af. Hoe spannend ook.
Vandaag ben ik 16 weken zwanger. Omdat we heel graag het geslacht wilden weten van onze pixel, hebben we vandaag een pretecho laten maken. Een normale 2D echo, want op een 3D echo zie je al zoveel en het moet nog wel een beetje een verrassing blijven. Ik had een afspraak gemaakt bij een echopraktijk hier in de buurt. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Het maakte me niet zoveel uit of het een jongen of een meisje zou zijn. Meisje zou ik wel heel leuk vinden, omdat we natuurlijk Luca al hebben. Maar een jochie is ook wel weer leuk en ook erg praktisch, daar hebben we alles al voor.
De echografiste vertelde uitgebreid over alles wat ze zag en vertelde nog extra weetjes. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat het voetje van een baby net zo lang is als het bovenbeentje. Toen was het moment daar. De echografiste ging het geslacht onthullen. Ik werd erg emotioneel toen ze ons vertelde dat we een meisje verwachten. Ik wist niet wat ik hoorde. Over een paar maanden hebben we gewoon een dochter, helemaal geweldig! Vandaag maar begonnen met kleertjes op marktplaats zetten, want er moet ruimte gemaakt worden voor de meidenkamer, hihi! Ik zit voorlopig op een roze wolk!
Tot volgende week!
