Vandaag al weer 17 weken zwanger. En wat voelt dat al bijzonder. Als ik na wat meer bewegen even op de bank ga zitten voel ik iets kleins in mijn buik flink bewegen. Wow wat een bijzonder gevoel is dat zeg. Vorige week mocht ik ook weer een keertje naar het hartje luisteren, ik ging voor controle en intake langs de verpleegkundige in het ziekenhuis. Aangezien ik bij de gynaecoloog onder controle ben zal ik straks ook in het ziekenhuis moeten bevallen. En daarvoor dus nu een eerste intake bij de verpleegkundige van de afdeling Moeder en Kind. Eerst een hele lijst met vragen doorlopen en dan nog even mijn bloeddruk en gewicht meten en naar de cortonen luisteren. Het was even zoeken maar uiteindelijk toch een mooi kloppend hartje gehoord en voor het thuisfront opgenomen met mijn telefoon.
We zijn voor het eerst naar de verloskundige geweest deze week. Helaas had ik geen afspraak met een van mijn favoriete verloskundige? maar met iemand die voor mij nieuw is. Gelukkig hadden we er allebei wel een klik mee. Dat scheelt een hele hoop. Bij de zwangerschap van Luca hadden we er eentje waarmee het echt niet klikte. En niets is zo vervelend als je niet op je gemak voelen bij de verloskundige.
Na de algemene vragen en informatie, mocht ik op de behandeltafel gaan liggen. Vandaag zouden we voor het eerst het hartje horen. Voor Luca duurde het allemaal veel te lang en begon te huilen. Mijn man is toen met hem naar de gang gegaan. Het duurde zeker tien minuten voordat de baby was gevonden. Hij lag op dezelfde plek waar Luca ook altijd lag. Blijkbaar is het een lekker plekje. En ineens was daar het hartje, wat blijft dat bijzonder om te horen. Ineens weer het besef dat er een kindje in jouw lichaam groeit. Gelukkig mag ik daar nog een hele tijd van genieten!
Omdat het te lang duurt voor de 20 weken echo, hebben we ook besloten een extra echo te maken, zodat we al eerder het geslacht weten. Nog een paar daagjes wachten en dan weten we het. Maar uiteraard meer daarover volgende week!
Tot volgende week!
Bizar, zo’n week na de test. Ongelooflijk mooi nieuws, maar ook eng. Dagen gaan voorbij dat ik het vergeet. Soms zo veel mee bezig dat de tijd kruipt. We hebben het gelijk aan onze dochter verteld. Ze voelt veel aan dus is eigenlijk ook niet veel voor haar te verbergen. We hebben haar uitgelegd dat we hopen dat deze baby wel gezond genoeg is om te groeien. Dat blijft natuurlijk voor iedereen een spannend gegeven.
De week van de uitslag van het bloedonderzoek en de nekplooimeting voor de combinatietest. Een spannende week dus. Ondanks dat ik weet dat het een kansberekening is, hoop ik op goed nieuws. Na binnen geroepen te zijn in de onderzoekskamer, moet de echografiste eerst de echoapparatuur goed zien in te stellen. Wij hebben namelijk de primeur. Een nieuw apparaat! Er zou een applicatiebeheerder komen, maar zoals ik wel gewend ben kwam ze niet. Uiteindelijk heeft de echografiste het apparaat ingesteld aan de hand van mij en de baby. En dat is goed gelukt geloof ik, ondanks dat de baby lui was en bleef slapen. Na diverse pogingen om hem wakker te maken, rekte de baby zich uiteindelijk helemaal uit en kwam er wat beweging in. Nu kon ze goed de nekplooimeting doen. Na een halfuurtje was het hele onderzoek klaar. En kregen wij een echo en een mooie berekening mee naar huis, een kans van 1 op 4000 dat ons kindje het syndroom van down heeft. Ik vind het een enorme geruststelling. Ok er is nog een kansje maar dat is wel zo klein, dat ik daar verder niet bij stil wil gaan staan.
Nu mogen we wachten op de volgende afspraak, bij de verloskundige. Maar meer daarover in de blog van week 15!
Het is vast heel normaal, maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, ben ik gaan vergelijken.
Er zijn een aantal overeenkomsten, maar toch ook wel wat verschillen. Bij Luca had ik last van vermoeidheid en misselijkheid (alleen in week 6 en 7, gelukkig!), maar bij baby 2.0 ben ik extreem moe, veel extremer dan bij Luca.
En het eten, at ik bij Luca alleen maar gezond en had ik een verslaving aan perenijsjes en mandarijnen, nu eet ik het liefst alleen maar snacks, chips en andere ongezonde dingen. Uiteraard probeer ik wel zoveel en vaak mogelijk gezond te eten, maar dat ongezonde he, dat blijft toch trekken. Hoop niet dat dat mijn craving gaat worden. Gelukkig kom ik nog niet echt aan. De ene week kom ik twee ons aan, de volgende week val ik er weer vier af. Mij hoor je dus niet klagen.
Het slapen, ik kon bij Luca tot vlak voor de bevalling op mijn buik slapen. En vooralsnog lukt dat nog steeds. Hopelijk blijft dat de komende weken ook zo, dan ben ik echt heel erg blij.
Weet je waar wel een verschil in zit, in aandacht. Krijg je bij de eerste zwangerschap nog volop aandacht van iedereen. Bij de tweede zwangerschap is het al een stuk minder. Toch wel vreemd, want iedere zwangerschap is bijzonder, vind ik. Wel kreeg ik al lieve cadeautjes en kaartjes voor baby 2.0!
Natuurlijk kan ik zelf ook niet achterblijven als blogger op mijn eigen website. Niet over een zwangerschap, want na 5 miskramen en 3 kindjes is het hier mooi geweest. Wel over het dagelijks leven met 3 kinderen, een baan in het onderwijs en een eigen bedrijf. Hectisch, maar leuk! Mijn kinderen zijn bijna 7, 3 en 1 jaar oud. Twee dagen per week werk ik in het Speciaal Onderwijs als leerkracht en de rest van de dagen ben ik druk met mijn bedrijf Kidzovoort. Praktisch gezien betekent dit, dat ik overdag vooral mama ben, en ‘s avonds werk. In mijn vrije tijd ga ik vooral heel graag uit eten, met mijn man of vriendinnen. Vroeger las ik graag boeken, maar daar kom ik haast nooit meer aan toe. Tv kijken vind ik soms ontspannend, al val ik er vaak bij in slaap. Koken is een hobby van me, ik kook graag voor vrienden. Mijn bedrijf is eigenlijk ook een hobby: het werken aan de site van de Mommy Measure, Hip & Hot, of High Teeth vind ik fijn om te doen. Het aller-allermeest geniet ik natuurlijk van mijn kindjes! De knuffels die ik van ze krijg, de spelletjes die ik met ze doe, de grappen die ze uithalen. Het is echt driedubbel genieten! Ik geef hier wekelijks een kijkje in het drukke leven van een mama met een gezin van 3.
Ik gooide alles van me af. Boos en bang dat ik zo’n zuurpruim zou blijven, vond ik dat ik de feestdagen positief in moest gaan. Luchtte mijn hart voor de zoveelste keer en huilde weer zeeën van tranen. Waarom al die anderen wel en ik niet?! Het antwoord zou ik toch nooit krijgen. Accepteren zou het moeten zijn, maar pff wat is dat lastig!
Op zich zijn wij heus nog niet heel lang bezig om zwanger te worden. Met 7 maanden was ik zwanger. Het zou ons tweede kindje worden en we keken er zo enorm naar uit. Helaas is ons zo gewenste kindje na ruim 9 weken gestopt met leven. Maanden telden door. Ik onderging een curettage – herstelde – had weer een cyclus, maar die nieuwe zwangerschap bleef uit. Zo veel twijfels, onzekerheden en frustratie. Kerst en oud & nieuw gingen voorbij. Ik had nu met een vers mensenkindje in mijn armen moeten zitten.
Ik liet het los met tranen in mijn ogen, vlinder mocht vliegen en ruimte maken voor een nieuwe start.
Dat werd het ook letterlijk, want op 3 januari testte ik positief! 10 maanden na mijn miskraam mag het dan eindelijk weer zover zijn. Nu hopen wij heel erg dat dit kindje bij ons mag blijven. Eerlijk? Ik vind het doodeng…
Daarom schrijf ik nu ook voorlopig anoniem. Jullie zijn een van de eersten die het weten, maar pas als al onze naasten ook op de hoogte zijn zal ik ook hier onder eigen naam schrijven.