Inmiddels al 3 weken onwijs aan het hoesten, voor het weekend was ik er zo klaar mee dat ik de huisarts heb gebeld. Het vergt zoveel energie en doet gewoon weg pijn in m’n buik tot aan m’n bekken. Bij de huisarts een hele tijd in de wachtkamer gezeten en vervolgens werd ik weer naar huis gestuurd zonder dat ze iets voor me kon doen. Bij een zwangere geven ze niet snel antibiotica en sowieso klonken mijn longen schoon en zag mijn keel er niet ontstoken uit. Oke dan, waar komt dat hoesten dan vandaan, ik moest het nog maar een week aan kijken en als het na het weekend nog niet over was moest ik maar weer bellen. Helaas de dag erna werd ik ook nog is snotverkouden en vervolgens kwam er nog oorpijn bij en een koortslip. Hoppa weg weerstand… Dus heel veel vitamientjes eten en hopen dat in ieder geval die koortslip weer snel weg gaat. Toen ik heel klein was (volgens mij nog maar een week oud ofzo) heeft mijn oma me een kus gegeven met een koortslip. Nu wordt er zo voor gewaarschuwd dat het verschrikkelijk gevaarlijk is om een baby te besmetten met het herpes virus. Blijkbaar werd daar vroeger nog niks over gezegd, gelukkig ben ik er toen verder niet ziek van geworden maar zodra mijn weerstand nu laag is komt tie weer naar boven. Fijn souveniertje van mijn babyjaren. Al snuffend en hoestend moesten we donderdagochtend al om kwart over 8 ‘s morgens in het ziekenhuis zijn. We hadden met 18 4/7 week eindelijk de 20 weken echo. Dit omdat de week erna de gynaecoloog een week vakantie had gepland want hij hoopte er op dat hij de elfstedentocht kon schaatsen, blijkbaar was hij ingeloot. Dus vandaar een weekje eerder, ook prima. Maar wat bleek tijdens de echo, ik voelde me al beroerd maar werd nog beroerder van dat geduw van die echo kop op mijn buik, de kleine lag namelijk totaal verkeerd om de echo te kunnen maken. En aangezien het ziekenhuis net nieuw was mocht er nog niks aan de muur opgehangen worden ofzo, met als gevolg dat ik dus helemaal niks mee kon kijken. Ow wat een frustratie. En dan lag de kleine ook nog is niet goed. Dus na drie kwartier echoën was de conclusie kom volgende week maar weer terug we kunnen zo niet alles beoordelen. Ondertussen had mijn man al wel gezien wat het geslacht was en ik moest er maar van uit gaan dat zowel hij als de echoscopiste dat gezien hadden want mij heeft ze het niet laten zien. Grrr nog meer frustratie. Maar in ieder geval wisten we nu wel dat we een meisje zouden krijgen. Daarmee gingen we toen naar huis en moesten we nog een week wachten voor de complete uitslag van de echo.
