Hier weer een berichtje van mij. Het aftellen is begonnen. Het is bijna zover en dan mogen we bloedprikken ‘s middags bellen voor de uitslag. Spannend hoor.
Ben wel giga moe en heel erg misselijk, maar dat hoort er bij. Voor de rest voel ik me wel goed. Ik doe veel dingen met m’n zoontje van 2.5 jaar voor de afleiding, in de hoop dat de dagen sneller gaan. Ik lig vroeg in bed en ben weer vroeg wakker. Echt, die wacht weken zijn slopend. Ik heb eigenlijk niet zo veel te melden, maar dacht doe toch even een berichtje dat er gelukkig nog niks anders is gebeurd, zoals het ongesteld worden. Dat is de grootste angst, maar gelukkig zijn we dat nog niet. Nou tot volgende week maar weer.
