Deze week zijn we een weekje op vakantie in Luxemburg. Lekker even tijd voor mijn gezin. We doen veel in de ochtenden, zodat ik ‘s middags mijn rust kan pakken door op bed te liggen of gewoon lekker een boek te lezen. De bekkeninstabiliteit speelt met name na de actieve ochtenden op en verder valt het me echt alles mee. Dinsdagavond rond een uurtje of half tien, begin ik me ineens te beseffen dat ik de kleine meid vanaf ‘s middags een uur of drie al niet meer heb gevoeld. Het duurt een halfuur voordat ik haar een keer voel. Omdat ik het niet vertrouw, en te veel van streek ben, laat ik Erik naar de verloskundige bellen. Zij adviseert ons om toch naar het ziekenhuis te gaan. En dus pakken we onze spullen en halen we Luca uit bed en gaan richting het ziekenhuis. Vind het allemaal best spannend. Zeker omdat we in het buitenland zijn. Gelukkig begrijpen ze ons verhaal en mijn angst. Ik word aan de ctg gelegd en een halfuur lang gemonitord. De verpleegkundige is hartstikke lief voor me. De ctg zegt dat alles goed is met de kleine meid. Ze wil nog wel even kijken of er geen ontsluiting is. En dat is gelukkig niet het geval. Met een opgelucht gevoel verlaten we het ziekenhuis en keren we terug naar de camping.
