Vanaf het moment dat ik mijn miskraam kreeg plopten de zwangere vriendinnen omhoog. Nooit geweten dat het zo confronterend kon zijn en dat ik het zelfs sommige vriendinnen op dat moment niet gunde. Waarom hun wel en ik niet? Gelukkig denk ik daar nu heel anders over maar toch blijft het voor mijn gevoel allemaal heel gek, en begin ik ook echt aan mijn lichaam te twijfelen. Afgelopen week was het de week van mijn eisprong, net als altijd voelde ik hem weer duidelijk en wist ik wanneer wij moesten klussen. Deze maand hadden mijn man en ik besloten om het rustiger aan te doen, niet teveel de focus op het zwanger worden leggen in de hoop dat dit meer geluk brengt. Ik merk dat dit voor mezelf ook beter werkt, ik ben nu niet de hele dag bezig met zwanger raken. Wel gebruik ik mijn app om alles bij te houden want dat stukje controle wil ik graag nog even houden.
Afgelopen weekend hadden wij een gesprek met mijn schoonzus en zwager. We vertelden dat wij graag een tweede willen en dat het ook al mis is gegaan. Ook mijn schoonzus en zwager vertelde dat hun bezig zijn voor hun eerste kindje, hoe mooi zal het zijn als we samen zwanger mogen zijn. De komende twee weken belanden wij op het wachtbankje, wachten over deze ronde wel een wondertje in mij gaat groeien.
