’s Avonds in bed hebben we een gesprek. Er vloeien veel tranen. We zien zo op tegen wat komen gaat, maar we beseffen allebei dat een abortus geen optie is. Dit kindje moet blijkbaar bij ons komen. We sluiten het in ons hart. Ons 4e kindje is welkom. Ik ben opgelucht dat er eindelijk een beslissing is. Natuurlijk zijn onze angsten over de toekomst niet meteen verdwenen. Maar we houden van elkaar, en liefde overwint alles. Samen kunnen wij dit aan. We beginnen praktische oplossingen te bedenken voor problemen. We moeten gaan rondvragen wie er een maxicosi te leen heeft bijvoorbeeld. En een voedingskussen. Een babybadje. Positiekleding. We hadden immers al een heleboel weggedaan. Nadenken over hoe het huis in te richten als nr 4 een plekje nodig heeft. Het komt vast goed allemaal.
Vandaag is de echo in het ziekenhuis. De kindjes zijn bij opa en oma, zodat we even rustig samen kunnen gaan. We worden te laat binnen geroepen en daardoor verloopt het allemaal wat rommelig. Wij moeten namelijk weer op tijd weg vanwege een andere afspraak. De echo wordt gemaakt en we zien meteen een prachtig compleet kindje. Het beweegt actief, heeft beentjes, armpjes, handjes en voetjes. Ik weet meteen heel zeker dat ik dit kindje nooit van mijn leven uit mijn buik kan laten halen. Echt niet.
Gisteren zijn we thuisgekomen van vakantie. Nadat we de kindjes op bed legden, bedacht ik me dat ik een Angelsound in huis heb. Ik haal ‘m tevoorschijn, maar verwacht dat de batterij leeg zal zijn. Dat is niet het geval. Zal ik? Ik besluit even te luisteren. Boven op bed doe ik mijn best om het hartje te vinden. Ik zoek zeker 10 minuten, maar ik hoor niks. Ik geef het op en ga naar beneden. Zeg tegen mijn man dat ik geprobeerd heb een hartje te vinden, maar niks hoorde. Dat het dus waarschijnlijk niet leeft. Mijn man zegt meteen dat we die conclusie niet kunnen trekken. Het is immers nog zo vroeg. Ik weet dat hij gelijk heeft. Een paar uur later probeer ik het nog eens. Tot mijn verbazing hoor ik al heel snel een galopperend paardje. Een babyhartje, zo weet ik. Ik heb dit vaker gehoord. Stiekem maakt mijn hart een sprongetje. Dit kindje leeft!
Al met de start van de vakantie ben ik erg misselijk. Ik denk daardoor de hele dag aan de zwangerschap, maar ik houd me sterk. Campingwc’s zijn geen pretje als je kokhalsneigingen hebt, maar ik sla me er doorheen. Het fijne aan vakantie is, dat je rustig aan kunt doen. Daardoor is de vermoeidheid goed te hanteren. Af en toe praten we over het kindje, maar niet zoveel. We proberen zoveel mogelijk van de vakantie te genieten. Het valt me op dat ik geen angst ervaar. Alle zwangerschappen ben ik zo bang geweest dat het mis ging, vanwege mijn geschiedenis van herhaalde miskramen. Het is gek om er weinig mee bezig te zijn. Maar ook fijn.
Ik ben nu ruim 5 weken zwanger. Ongeveer. Ergens tussen de 5 weken en 1 dag en de 5 weken en 4 dagen. Ik weet het niet precies. Als ik ’s morgens de was sta te doen, begin ik misselijk te worden en te kokhalzen. Ik sms mijn man: het vergif verspreid zich in mijn lichaam. HCG is vergif. Ik ben altijd erg misselijk geweest tijdens mijn zwangerschappen. Als het nu al begint, is dat vroeg. En bovendien een teken dat het HCG vlot stijgt. Met de misselijkheid is negeren best wel lastig. Nog een paar dagen en we gaan op vakantie. Hoe zal dat gaan? Gelukkig hoef ik niet te werken en kan ik rustig aan doen op vakantie. Dat is altijd beter. Op 19 augustus hebben we een echo. Ik ben dan ruim 9 weken zwanger. Bijna 10 weken zelfs. Als het kindje dan nog leeft, is het een echt kindje, met armpjes en beentjes. Dan moeten we beslissen. Als dat überhaupt nog kan. Voor nu stellen we het nog even uit.
We spreken af de vakantie af te wachten. Pas een echo daarna. Er is altijd nog een kans dat het misgaat. Ik heb immers 5 miskramen gehad. Na de vakantie weten we meer. Dan zien we wel verder.
Ik vind het moeilijk. Ik weet dat ik misselijk ga worden. En moe. Op vakantie. Toch weet ik ook dat dit voor nu de beste beslissing is. Voor de tent met de zon op onze bol en volledig ontspannen, kunnen we verder praten. Ik twijfel wel over vanalles. Drink ik wijn, of niet? Ga ik foliumzuur slikken of niet? Als we dit kindje houden, heeft het net zo veel rechten als mijn andere kinderen. Dus ja. Ik ga me toch maar gedragen zoals een zwangere. Ook al is het gek. Het grootste gedeelte van de tijd negeer ik mijn zwangerschap. Als ik een borrel heb om de vakantie in te luiden drink ik sap. Ik ben met de auto, dus ik hoop dat het niemand opvalt.
Het is een goed gesprek. We begrijpen elkaar. We weten nog steeds niet wat te doen. Gevoel en verstand zijn met elkaar in gevecht. We hebben dezelfde angsten en bezwaren, maar voor sommige dingen wegen zwaarder voor mijn man dan voor mij. Hij is bang dat we dit kindje misschien niet kunnen laten studeren. Niet voldoende aandacht kunnen geven. We de kinderen eigen kamer kunnen geven. Ik denk dat het allemaal wel losloopt. Dat het ook niet het allerbelangrijkste is. Als we ze maar liefde kunnen geven. En dat kunnen we. Dat weet ik heel zeker.
Na 2 dagen zitten we ’s middags bij de maatschappelijk werkster. We zitten er een uur. Ze wil met ons doornemen wat we voelen. En dat we ons verplaatsten in de ander. Ze focust op de eerdere miskramen die ik heb en trekt de conclusie dat ik daarom geen abortus wil. Het speelt misschien mee, maar is zeker niet de enige reden. Ze meent te weten dat mannen meer tijd voor zichzelf nodig hebben. Niet waar. Mijn man in ieder geval niet. Ook zegt ze dat het kindje in mijn buik slechts een klompje cellen is, en geen kindje, zoals ik het ervaar. Ik blokkeer. Moet huilen. Ze snapt er niks van. Ze is niet goed. Ze kan ons niet helpen. Teveel oordelen. Als we weer buiten staan zegt mijn man dat hij het ook zo ervaren heeft. Dit is dus geen oplossing. We besluiten samen te gaan lunchen. Even er uit. Praten. Heerlijk in het zonnetje met een lekker broodje.
De volgende dag gaan we naar de huisarts. Ik benoem dat het een verrassing was, maar twijfels heb over het laten weghalen. Dat ik mijn man begrijp. Zijn angsten snap. Ook de mijne heb. De huisarts vraagt wat we nodig hebben. We weten het niet. Een gesprek met een deskundige? Begeleiding in deze keuze nu we allebei niet goed weten wat te doen? De huisarts adviseert een maatschappelijk werkster. We kunnen 2 dagen later al terecht. ’s Middags bel ik met een instantie die ik op internet vind. “Een schreeuw om leven” ofzoiets. Ze bieden telefonische keuzehulp. De mevrouw aan de lijn staat me al meteen tegen. Niet mijn type, veel te oordelend. Ik hoor aan alles dat ze vindt dat we dit kindje moeten houden. Ze heeft een mening en maakt die heel erg duidelijk. Dit voelt niet goed. Ik kap haar af.
Gedurende de dag denk ik er met vlagen aan. Ik besef dat ik niet aan het idee van een abortus kan wennen. Toch bel ik een abortuskliniek om informatie in te winnen. Ze vertellen me dat een abortus sowieso niet eerder kan dan 6 weken. Ze willen zeker zijn dat de zwangerschap zich in de baarmoeder bevindt en het risico op een mislukte abortus zo klein mogelijk maken. Wat een timing! Over een kleine week gaan we op vakantie. Een abortus voor de vakantie kan dus niet meer. De vakantie annuleren is eigenlijk ook geen optie. Ik weet het even niet meer.
