Ik haat bekkeninstabiliteit. Het ene moment gaat het goed en het volgende moment is het echt drama.
Vandaag is echt een dramadag. De kleine man wilde niet slapen. Maar na twee keer uit bed halen lukte het me niet meer om hem nog een derde keer uit bed te halen. En dat doet zeer. Zeker als hij er ook nog eens hartverscheurend bij huilt. En manlief was even niet thuis. Ik heb uiteindelijk samen met Luca gehuild. Gewoon van de onmacht. Ik wil wel maar kan het gewoon niet. En daar baal ik goed van.
Het had zo fijn geweest als deze zwangerschap hetzelfde was geweest als de zwangerschap van Luca. Maar alles voor een goed doel, ons lieve meisje. En daar heb ik de pijn dan wel graag voor over. Morgen maar weer gewoon een dagje rustig aan doen. Mijn lichaam is daar overduidelijk aan toe. En ik ga er aan toegeven ook.
