Mijn man slaapt nog. Ik ren naar boven en roep: “We hebben een probleem!” Slaapdronken kijkt hij op. Hij snapt er niks van. Ik pak zijn telefoon om licht te maken en laat hem de test zien. Ook hij schrikt. Verslagen zitten we op de bedrand. “Ik wil dit niet” zegt hij. Ik zeg dat ik het ook niet wil. Ik voel me raar. Geen idee wat te doen. Als we het niet willen, betekent dit dat we het weg moeten laten halen. Dat idee stop ik gauw weg. Ook dat wil ik niet! Ik besluit te gaan douchen en er niet meer aan te denken. Een van onze andere kinderen wordt wakker, dus de ochtendroutine begint. En ik moet naar mijn werk. Ik ga aan de slag. Vlak voor ik naar mijn werk ga moet ik plotseling huilen. Ik pak mijn man vast. Hij fluistert in mijn oor: “het komt wel goed”.
