Na 2 dagen zitten we ’s middags bij de maatschappelijk werkster. We zitten er een uur. Ze wil met ons doornemen wat we voelen. En dat we ons verplaatsten in de ander. Ze focust op de eerdere miskramen die ik heb en trekt de conclusie dat ik daarom geen abortus wil. Het speelt misschien mee, maar is zeker niet de enige reden. Ze meent te weten dat mannen meer tijd voor zichzelf nodig hebben. Niet waar. Mijn man in ieder geval niet. Ook zegt ze dat het kindje in mijn buik slechts een klompje cellen is, en geen kindje, zoals ik het ervaar. Ik blokkeer. Moet huilen. Ze snapt er niks van. Ze is niet goed. Ze kan ons niet helpen. Teveel oordelen. Als we weer buiten staan zegt mijn man dat hij het ook zo ervaren heeft. Dit is dus geen oplossing. We besluiten samen te gaan lunchen. Even er uit. Praten. Heerlijk in het zonnetje met een lekker broodje.
