De volgende dag gaan we naar de huisarts. Ik benoem dat het een verrassing was, maar twijfels heb over het laten weghalen. Dat ik mijn man begrijp. Zijn angsten snap. Ook de mijne heb. De huisarts vraagt wat we nodig hebben. We weten het niet. Een gesprek met een deskundige? Begeleiding in deze keuze nu we allebei niet goed weten wat te doen? De huisarts adviseert een maatschappelijk werkster. We kunnen 2 dagen later al terecht. ’s Middags bel ik met een instantie die ik op internet vind. “Een schreeuw om leven” ofzoiets. Ze bieden telefonische keuzehulp. De mevrouw aan de lijn staat me al meteen tegen. Niet mijn type, veel te oordelend. Ik hoor aan alles dat ze vindt dat we dit kindje moeten houden. Ze heeft een mening en maakt die heel erg duidelijk. Dit voelt niet goed. Ik kap haar af.
