Het is een goed gesprek. We begrijpen elkaar. We weten nog steeds niet wat te doen. Gevoel en verstand zijn met elkaar in gevecht. We hebben dezelfde angsten en bezwaren, maar voor sommige dingen wegen zwaarder voor mijn man dan voor mij. Hij is bang dat we dit kindje misschien niet kunnen laten studeren. Niet voldoende aandacht kunnen geven. We de kinderen eigen kamer kunnen geven. Ik denk dat het allemaal wel losloopt. Dat het ook niet het allerbelangrijkste is. Als we ze maar liefde kunnen geven. En dat kunnen we. Dat weet ik heel zeker.
