Jeetje, toen was ik opeens 37 weken zwanger! Wat gaat het hard. Dat ik me opmaak voor de bevalling merk ik aan alles. Ik ben emotioneel, gespannen en erg bezig met de bevalling. Zo maakten we gisteren het wiegje op en toen stond ik bijna te huilen. Gewoon het idee dat daar straks weer een kleine babytje in ligt! Ook is er wat angst, dat herken ik nog wel van de vorige keren. Je weet immers niet hoe de bevalling zal gaan. Ik hoop dat er geen complicaties zullen zijn en alles gewoon voorspoedig gaat, zoals bij de vorige 2 bevallingen. Dat het kindje er goed voor ligt, de uitdrijving voorspoedig gaat en er geen andere gekke dingen gebeuren. Echt bang voor de pijn ben ik niet. Inmiddels weet ik uit welke fases een bevalling bestaat en ik vertrouw erop dat het me ook nu weer lukt me te ontspannen. De vorige twee bevallingen duurden vanaf de eerste wee tot baby op mijn buik zo’n anderhalf tot 2 uurtjes. Dat is prima te overzien. Bij Sterre duurde het 6 uur, voor een eerste ook niet superlang, maar daar had ik wel een complicatie, namelijk een placenta die niet wilde komen en die uiteindelijk in stukjes brak. Dat veroorzaakte een grote hoeveelheid bloedverlies (fluxus) en een bezoekje aan de OK. Ik hoop, dat dat allemaal niet nodig is.
Bij de controle-echo van de week bleek, dat de baby nog steeds aan de grote kant is. Het hoofdje valt mee, 36 weken, de beenlengte was 38w5d, maar het buikje zat nu al op 41w5d! (bij een andere meting zelfs op 43 weken, hoop maar dat dat niet klopte). Volgens de gynaecoloog heeft het nog steeds geen consequenties, omdat ze weten wat mijn lijf kan. Wel zullen ze eerder ingrijpen wanneer tijdens de bevalling de uitdrijving niet snel genoeg zou gaan. Ze weten immers dat de baby groot is en dat de uitdrijving altijd vlot ging, dus is dat nu niet zo, dan is dat een teken dat er iets niet goed gaat.
Al met al ben ik er aardig mee bezig, maar ik kan niets anders doen dan afwachten. Zelf denk ik dat het nog wel even gaat duren. Ik gok op 15 maart….
