Met ruim 31 weken had ik weer een afspraak bij de gynaecoloog, en ook een groei-echo. Nu heb ik eigenlijk altijd hele kleine kindjes, maar de baby werd nu geschat op al 2200 gram (zo’n 34 a 35 weken ipv 31 weken). Helemaal bovenin de curve in vergelijking met andere baby’s op deze termijn. De gynaecoloog wilde dat ik toch nog een keer een test deed voor zwangerschapsdiabetes. Dus 2 dagen later zat ik een hele vrijdagochtend in het ziekenhuis. Eerst nuchter prikken: 5,2 Dat was hoger dan de vorige keer met 24 weken, toen was het 4,6. Daarna zo’n fles met smerig glucosedrankje. Ik kreeg het amper weg, het was maar goed dat de laborante me probeerde af te leiden met allerlei verhalen, anders had ik het direct weer uitgespuugd. Toen moest ik gaan zitten en wachten, 2 uur lang. Ik had een boek meegenomen. Ik voelde me helemaal niet lekker. Steeds boerde ik dat smerige drankje op, ik moest echt moeite doen het niet uit te kotsen. Ook kreeg ik hoofdpijn en werd ik duizelig. Ik was dan ook heel blij dat de 2 uur voorbij waren en ik geprikt kon worden. Ik kreeg daar niet meteen de uitslag van, maar ik besloot eerst maar eens wat te gaan eten, in de hoop dat ik me wat beter zou voelen. Ik moest terug naar mijn werk, en rond een uur of 1 besloot ik het ziekenhuis te bellen voor de uitslag. Die was 7,3 na het drankje. Dat was volgens ons ziekenhuis goed. Op zich fijn, maar ik voel me er ook onzeker over. Ik lees immers dat er ziekenhuizen zijn die voor zwangeren een maximale waarde van 7 aanhouden. Voor mijn gevoel zit het dus op het randje. Zou dat van invloed zijn op de groei van de baby? Een grote baby geeft meer risico op complicaties, en daar zit ik niet op te wachten. Dus ik vind het best een beetje spannend worden nu. Op 5 februari moet ik weer terug naar het ziekenhuis en dan ga ik overleggen. En ik hoop dat de baby niet al te veel meer groeit. Hij/zij moet er immers ook nog uit!