Ik gooide alles van me af. Boos en bang dat ik zo’n zuurpruim zou blijven, vond ik dat ik de feestdagen positief in moest gaan. Luchtte mijn hart voor de zoveelste keer en huilde weer zeeën van tranen. Waarom al die anderen wel en ik niet?! Het antwoord zou ik toch nooit krijgen. Accepteren zou het moeten zijn, maar pff wat is dat lastig!
Op zich zijn wij heus nog niet heel lang bezig om zwanger te worden. Met 7 maanden was ik zwanger. Het zou ons tweede kindje worden en we keken er zo enorm naar uit. Helaas is ons zo gewenste kindje na ruim 9 weken gestopt met leven. Maanden telden door. Ik onderging een curettage – herstelde – had weer een cyclus, maar die nieuwe zwangerschap bleef uit. Zo veel twijfels, onzekerheden en frustratie. Kerst en oud & nieuw gingen voorbij. Ik had nu met een vers mensenkindje in mijn armen moeten zitten.
Ik liet het los met tranen in mijn ogen, vlinder mocht vliegen en ruimte maken voor een nieuwe start.
Dat werd het ook letterlijk, want op 3 januari testte ik positief! 10 maanden na mijn miskraam mag het dan eindelijk weer zover zijn. Nu hopen wij heel erg dat dit kindje bij ons mag blijven. Eerlijk? Ik vind het doodeng…
Daarom schrijf ik nu ook voorlopig anoniem. Jullie zijn een van de eersten die het weten, maar pas als al onze naasten ook op de hoogte zijn zal ik ook hier onder eigen naam schrijven.
