Inmiddels ben ik al weer 15 weken en 1 dag zwanger van ons eerste wondertje. Zo voelt het wel. We dachten dat we de medische molen in moesten, ik vertrouwde mijn lichaam niet, vond dat ik maar raar ongesteld was en er was geen pijl op te trekken hoe lang en wanneer. Mijn lichaam hield me elke maand voor de gek met allemaal rare kwaaltjes die dan wel lijken op een zwangerschap, maar elke maand werd ik toch weer ongesteld. Dus hadden we een afspraak gepland bij de gynaecoloog. Via de huisarts was ik door verwezen, we waren nog maar 7 maanden bezig maar ze zag aan mij dat het me niet lekker zat. En wat denk je? Komt de afspraak heel dicht in de buurt, word ik opeens niet ongesteld! Ik had in die week nachtdiensten en aan het begin van de week al een keer een test gedaan maar die gaf geen streepje. Om teleurstelling te voorkomen had ik afgesproken met m’n man dat ik pas weer zou testen als ik uit de nachtdienst was. Ik moest 5 nachten werken dus dat was ook wel lang wachten. De week ervoor had ik al 3 dagen vers bloed verloren, wat ik maar raar vond. En tijdens mijn nachtdiensten weer 3 dagen oud bloed. Dus ik dacht nou het zal wel weer niks zijn. Na die 3 dagen stopte het. Ik vertrouwde het niks. Vrijdags kwam ik uit de nachtdienst en had afgesproken met mijn schoonzusje. Wat voelde ik me beroerd. Ze woont in een ander dorp en ik had nog een cadeautje nodig dus gelijk maar even langs het kruidvat om toch nog maar een nieuwe zwangerschapstest te halen. ‘s Avonds kon ik niet meer wachten en heb ik een test gedaan. Na 5 min kwam er toch echt een licht streepje op. Wat raar, dacht ik. Dan de dag er na nog maar eens testen met ochtendurine. Eindelijk gebeurde dan waar ik al maanden op gehoopt had. De test was binnen 2 minuten positief. En nog geloofden we het niet.
Twee dagen later hebben we nog een test gedaan en ook die was duidelijk positief. Dan heb je dus 6 dagen nadat je een positieve test in je handen hebt, een afspraak bij de gynaecoloog. Wat moesten we daar nu zeggen. Toch maar gegaan, want ik gebruik medicijnen voor mijn hart vanwege hartritmestoornissen. Ik wist daardoor dat ik doorverwezen moest worden naar de gynaecoloog. Die stuurde me gelijk door met een nieuwe afspraak voor 2 weken later naar een andere gynaecoloog en er werd ook een echo gepland. Wat waren die 2 weken spannend zeg!
Eindelijk was de dag aangebroken en mochten we kijken of er echt een kindje in me aan het groeien was. Ik dacht dat ik 7,5 week zwanger was. Maar de echo liet wat anders zien, alleen een rond vruchtje wat paste bij een zwangerschapsduur van 6 weken. Wel zagen we duidelijk een hartje kloppen. Ow wat waren we blij. Drie weken later mochten we terug komen om opnieuw een echo te laten maken. Ik was nog steeds uitgegaan van mijn eerste dag van mijn laatste menstruatie. Ik was dan op het moment van de tweede echo 10,5 week. Ook nu was het kindje kleiner en werd de uitgerekende datum een week uitgesteld. Wat een teleurstelling om opeens weer een week korter zwanger te zijn. Maar het belangrijkste was het hartje klopte duidelijk en het kindje lag flink te bewegen met armen en benen. Prachtig om te zien.
Gisteren ben ik de 15 weken gepasseerd en ik heb in de tussentijd nog 2 echo’s gehad. De laatste echo was niet gepland, ik had opeens helder bloed verlies en ik moest toch voor controle even langs komen in het ziekenhuis. Maar gelukkig was er een druk bewegend kindje te zien. Wat een opluchting is dat toch elke keer weer.
Qua kwaaltjes ben ik de eerste 6 weken misselijk geweest nadat ik wist dat ik zwanger was. Gelukkig heb ik niet hoeven spugen, maar die misselijkheid zorgde er wel voor dat ik erg weinig energie had. Ik had medicijnen gekregen van de huisarts tegen de misselijkheid. Hiermee ging het redelijk. Bij week 9 (teruggerekend met gecorrigeerde uitgerekende datum) dacht ik, laat ik die pillen maar is dag staan en zowaar het ging goed. Maar de dag erna begon mijn volgende zwangerschapskwaaltje waar ik nog steeds last van heb. Ik zakte zomaar door een been heen. Wat is dat een rare gewaarwording. In die week gebeurde het nog een aantal keer en kreeg ik steeds meer last van mijn heup aan 1 kant. Tot dat het door ging trekken naar mijn stuitje, toen gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. Zal ik dan nu al klachten hebben van mijn bekken? Nog een weekend afgewacht maar de klachten werden erger. Dus een bekkenfysio gebeld voor een afspraak. Door de telefoon zei ze al: nou dat klinkt toch echt al als bekkenklachten. Mijn eerste consult is inmiddels 5 weken geleden, ze constateerde dat mijn buikspieren onderin vlakbij mijn bekken al helemaal verweekt waren. Dit komt door de hormonen in mijn lichaam, en hierdoor krijg je klachten van je bekken. Het bekken krijgt het zwaarder en heeft ook geen steun meer aan de buikspieren die normaal gesproken de boel bij elkaar houden. De week die daarna volgde was echt verschrikkelijk, ik kon nog maar 10 minuten lopen en dan had ik zoveel pijn dat ik echt moest gaan liggen of zitten. Opeens ging het heel hard achteruit. Hierdoor zit ik inmiddels al 5 weken thuis, ik woon een aardig stukje rijden vanaf mijn werk en autorijden kan ik maar 20 minuten. Dan wordt de pijn al weer zo erg dat ik mijn voet van mijn gaspedaal moet halen. De meeste pijn heb ik namelijk aan de rechterkant. Ook thuis kan ik niet langer dan een half uur tot een uur lopen. Ik gebruik tijdens het lopen inmiddels een bekkenband en met slapen een voedingskussen met allemaal kleine bolletjes erin. Slapen kan ik eigenlijk alleen nog maar op mijn rechter zij en dat terwijl ik een echte buikslaper was. Een zwangerschap brengt toch ook wel heel wat beperkingen met zich mee. Maar op dit moment is het belangrijkste dat ons kindje het goed heeft in mijn buik en goed groeit. Het blijft een klein wonder!
