De afgelopen week ging het beduidend beter. Niet dat ik nergens last meer van heb, maar ik voel me minder moe en ben ook minder misselijk. Heb nog wel 2 keer overgegeven. Vaak na het eten in de middag of de avond gaat het mis. Waarschijnlijk in combinatie met vermoeidheid. De zaterdag is het ergst: dan heb ik 3 dagen alle energie in mijn werk gestopt en dan stort ik helemaal in. Nou ja, ik ben blij dat het ergste achter de rug is. As vrijdag hebben we een afspraak bij de gynaecoloog. Ik ben dan bijna 17 weken, ben benieuwd of hij een echo maakt. Toch wel benieuwd hoe het daar binnen gaat. Af en toe voel ik de baby draaien, vanmorgen bijvoorbeeld heel duidelijk. Echte schopjes voel ik nog niet. Soms wat vaag gekriebel. Ik hoop dat ik de baby snel goed ga voelen, dat zijn toch de leuke dingen van het zwanger zijn.

Heb wel zelf een Mommy Measure gepakt. Best laat, want ik ben al behoorlijk dik. Ik zit al bijna aan de meter omtrek! Oeps… Nou ja, wel leuk om te gebruiken. Als ik vergelijk met de vorige Mommy Measure ben ik nu ruim 1.5 cm dikker dan toen. Das vast een laagje vet wat nooit meer wegging 🙂

Vandaag lig ik bijna de hele dag in bed. Ik begon de ochtend met havermoutpap, en dat had ik beter niet kunnen doen. Ik werd al snel misselijk en dat trok de hele dag niet meer weg. ’s Middags nog een paar rijstwafels geprobeerd, maar het viel eigenlijk niet goed. Heb 1 x overgegeven. En dat is vooral met dank aan het feit dat ik op bed kon liggen, anders was het nog vaker mis gegaan. Ik ben ook erg moe. Voel me eigenlijk hondsberoerd en ervaar het toch weer als heel zwaar, die zwangerschap. Ik weet dat M. het ook heel zwaar heeft met zijn werk en de kindjes, ik zou zo graag wat fitter zijn zodat ik meer kon doen. Maar het gaat gewoon niet. Ik las daarstraks terug in mijn zwangerschapsdagboek van L., nou daar werd ik niet vrolijk van. Daar schrijf ik in week 32 nog over misselijkheid en spugen. Het worden nog zware tijden…. Werken vind ik ook pittig, maar ja, ik ben zwanger hè, niet ziek. Nu steek ik mijn energie in 3 dagen werken, en ben ik vervolgens het hele weekend doodop en misselijk. Als het goed is moet de energie straks wel beter worden. Daar hopen we maar op!

Afgelopen donderdag was ik 15 weekjes zwanger, een bijzonder moment. En het voelt nu ook alsof ik lang zwanger ben. Natuurlijk heb ik nog een lange weg te gaan, maar hé, dit voelt al lang. Een week lang leek mijn misselijkheid verdwenen, maar het is helaas weer terug. Minder erg, en alleen maar ‘s ochtends, gelukkig. Buiten dat voel ik me oké. Op een extra controle bij de verloskundige na. Ik heb nogal last van groeipijn en dit merk ik vooral tijdens het fietsen. De buikpijn die ik daarna kreeg bleef aanhouden, en mijn man vond het een goed idee om het toch even te laten checken. Gelukkig was er niks bijzonders, en moet ik gewoon wat rustiger fietsen. Ook heb ik ons kindje voor het eerst gevoeld, zo bijzonder! Inmiddels voel ik het al dagelijks, en blijft het toch speciaal.

Joyce gebruikt de Mommy Measure sinds ze over de 13 weken mijlpaal van haar zwangerschap heen is. Ze schreef er over op haar blog “Mamapraat”. Leuk om te zien hoe ze “m gebruikt!

Stukje lezen?  Dat kan via de blog Mamapraat.

Vandaag hebben we een afspraak bij de gynaecoloog. Het is mijn eigen gynaecoloog, die mij begeleid heeft tijdens alle miskramen. Hij is verrast ons te zien, maar vindt het ook leuk. Hij herhaalt nog een keer dat hij ooit gezegd heeft: de aanhouder wint. Hij heeft wat ons betreft echt gelijk gekregen, maar hij zegt ook dat hij zich realiseert dat je helaas nooit vooraf weet wat de uitkomst is en dat dat het juist zo moeilijk maakt.  Hij spreekt uit dat hij het stom vindt dat de NIPT in Nederland nog niet vrijgegegen is, maar zegt ook dat de uitslag van de combinatietest gewoon prima is. Ook maakt hij nog even een echo. Het kindje ligt een beetje raar dit keer, met de buik naar boven. Echt mooie fotootjes kan hij niet maken, maar alles ziet er gelukkig goed uit. We spreken af dat we onder begeleiding van het ziekenhuis blijven. Medische indicatie dus. Over 4 weken weer een afspraak en echo, en op 23 oktober de 20 weken echo. Dat vind ik nog wel spannend.

Precies als ik de kindjes sta te douchen gaat mijn mobiel. Het ziekenhuis. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ben immers toch 38, je weet maar nooit. Het is de assistente, en ik weet dat dat goed nieuws is. Ze hadden me namelijk verteld dat je bij een slechte uitslag door een arts gebeld wordt. Het klopt. De uitslag van de combinatietest is 1 :540 voor Down en 1 : 5000 voor de andere 2 syndromen waarom wordt getest (Patau en Edwards). Ik ben opgelucht, al vind ik zelf 540 wel een beetje tegenvallen. Ik moet er maar op vertrouwen dat het goed is. Bovendien is het een schijnzekerheid, want er bestaan nog zoveel andere syndromen die niet getest worden…

De misselijkheid en vermoeidheid bouwt zich nog steeds op. Ik ervaar dat als best wel zwaar. Zeker nu het gewone leven weer begint en ik moet werken. Zwanger zijn met 3 kinderen de hele dag om je heen is ook best pittig. Af en toe zet ik ze even voor de televisie, zodat ik een uurtje kan liggen. Gelukkig hebben ze inmiddels allemaal een leeftijd waarom dat ook kan. En dan hebben we de nekplooimeting. Het is sowieso leuk om weer even naar dit kindje te spieken. De echoscopiste meet de nekplooi, die is ergens tussen de 1,2 en de 1,5 mm. Dat is goed. Het wordt nu opgestuurd naar het RIVM en gecombineerd met het bloed. Als het goed is, krijg ik einde van de middag de uitslag per teloon. Ik vind het heel spannend…

We vertellen het onze ouders. De schrikreactie die we verwachten blijft inderdaad niet uit. Langzaamaan vertel ik het ook wat vriendinnen. De meeste schrikken, sommige reageren direct heel enthousiast en vertellen dat ze het wel een beetje hadden verwacht op de een of andere manier. Op mijn eerste werkdag vertel ik het direct mijn leidinggevende. Ook daar een lieve reactie. Sommige collega’s zie ik naar mijn buik kijken, maar ze zeggen niks. Anderen vragen heel direct of ik nou zo dik geworden ben in de vakantie, of gewoon zwanger ben. Ik ben opgelucht dat ik mijn geheim eindelijk kan delen.

Wauw wat een fijn gevoel om de magische grens van week 12 bereikt te hebben. Het voelt dan ook alsof ik nu eindelijk mag genieten en er volop over praten mag. Onze omgeving weet het als sinds dat ik 8 weken zwanger ben, maar ik merk dat men het toch nog lastig vind om er al over te praten. Gelukkig mogen wij er nu vrijuit over praten. Afgelopen week begon ik me eindelijk goed te voelen, geen knuffel sessie meer met de wc, en niet de hele dag meer op bed liggen van de vermoeidheid, gewoon genieten. En dat gaan we ook doen! Over een dikke week staat er weer een echo op de planning en ik kan niet wachten, ik hoop dat ik dan ook het hartje mag horen.

’s Avonds aan tafel zegt mijn man ineens: wanneer gaan we het de kindjes vertellen? “Wat vertellen” zegt onze oudste dochter meteen. Ze roert in haar nasi. Ik kijk mijn man aan: nu? We moeten het toch een keer vertellen en mijn buik begint al aardig te groeien. We kunnen het niet lang meer verbergen. Mijn man vertelt het. Onze oudste dochter begint meteen je juichen, o wat is ze blij! Onze zoon van 4 lacht even en maakt zich dan weer druk over de hammetjes in zijn nasi. De jongste van 2 herhaalt als een soort mantra: mama baby buik, ikke baby vasthouwe. Ze vinden het leuk, gelukkig!